Oja... ik liep ook nog stage

Dussuh, allemaal leuk en aardig die spannende verhalen (super bedankt voor de leuke reacties op mijn eerste verhaal!) , maar al die avontuurtjes zijn eigenlijk bijzaak. Dus laten we het nu eens hebben over waar het eigenlijk om draait, het onderwijs.
Laten we voor dit verhaal is een paar lesdoelen opstellen, welke dingen moeten er aan het eind van deze blog enigszins duidelijk zijn;
1. Hoe ziet het onderwijs in Nepal eruit, met name op de school Snow View in Hemja.
2. Wat is het doel van onze bezigheden op de scholen.
3. Wat heb ik nou daadwerkelijk gedaan.

Punt 1.
Het onderwijs in Nepal is op een relatief simpele manier ingericht. De lagere en middelbare school zijn een doorlopend gegeven, bestaande uit 10 klassen. Je zou klas 1 t/m 6 of 7 kunnen classificeren als de basisschool en klassen (7) 8,9,10 als de middelbare school. Meestal is een leerling een jaar of 17 als deze de school verlaat en de wijde wereld tegemoet gaat.
Veel scholen, zeker in de minder stedelijke gebieden, beginnen dan ook als enkel primair onderwijs. Echter wanneer de dorpskinderen de leeftijd van middelbare scholier bereiken groeit de school gezellig met zich mee en vormen er vanzelf oudere klassen. In meer stedelijke gebieden (zoals Pokhara) zijn er ook scholen die zich beperken tot het primair onderwijs en zelfs enkele scholen die enkel secundair onderwijs aanbieden.
Dan heb je nog openbaar en privaat onderwijs. In principe zijn openbare scholen voor iedereen toegankelijk, met weinig of geen kosten. Privé scholen vragen wel geld, maar zouden in de regel beter onderwijs bieden. Hier komen meteen een aantal fundamentele problemen aan bod. Openbare scholen staan onder supervisie van de overheid, dit houd voornamelijk in dat de docenten een vast loonstrookje en een fairly decent pensioen krijgen, enige vorm van kwaliteitscontrole is niet aanwezig. Hierdoor vallen de docenten in een ‘ik krijg toch wel betaald’ type houding en zijn de leerlingen het slachtoffer van ongemotiveerde en gedesinteresseerde input.
Niet dat privaat onderwijs nou zo fantastisch is, het feit dat een privé school een smak geld vereist is het voor het grootste deel van de bevolking geen optie en zij hebben zo geen toegang tot goed onderwijs. Wanneer ik zeg goed onderwijs is dat natuurlijk relatief. Een school staat en valt ook hier met de inzet en kwaliteiten van de directie en het docenten team.
Dat brengt me bij Snow View. Snow View wordt geleid door twee hoofden:
De directeur, een middelbare leeftijd man met ouderwets gevoel voor autoriteit. De directeur zijn hoofdrol lijkt het uitstralen van gezag. Wanneer er streng gesproken moet worden, gecorrigeerd moet worden of wanneer iets een ‘officieel’ tintje moet hebben verschijnt hij op het toneel. Helaas wordt veel van de overige tijd besteed met het lezen van een krantje, onderwijs zelf is zegmaar niet echt zijn ding.
Het academisch hoofd, een vrouw (het kan!) met een progressieve blik op onderwijs, ideeën over alles en de wil om bergen te verschuiven. Bergen geven alleen niet echt mee…
Zij is de persoon die de docenten vooruit duwt, de leerlingen motiveert en alles en iedereen begeleid. Helaas betekent dit voor haar werkdagen van 5 ’s ochtends tot 22 ’s avonds en meer druk dan goed is voor een mens.
Snow View is een privé school maar met de meest minimale contributie, wat de drempel laag maakt. Dit klinkt heel mooi (en in theorie is dat ook zo) echter betekend dit dat er dusdanig veel leerlingen binnenstromen dat klassen van 40+ leerlingen geen uitzondering zijn. Jammer, maar de no child left behind spirit geeft wel een positief gevoel.
Het docenten team is een mooie mix van jonge dames en heren met een wil om te leren (het rijmt dus het is waar) en een aantal vastgeroeste ouderen. Die laatste categorie valt weinig aan te doen, en dat doen we dus ook niet (iets met trekken aan een dood paard, of hier dan eerder een os).

Punt 2.
Waarom ben ik hier? Dit existentiële vraagstuk heeft menig nihilistisch filosoof zich al over gebogen. Kierkegaard vond zijn antwoord in religie, Sartre in communisme en Camus in… nouja niks eigenlijk. Gelukkig hoef ik me niet te bekommeren over het hele bestaan. Ik ben hier om te bekijken hoe het onderwijs in Nepal eruit ziet, en om samen met docenten te werken aan mogelijke verbeteringen in hun lessen. Het achterliggende idee is dus niet om wat lessen te geven, een beetje met weeskindjes te spelen en wat verslagen te schrijven. We steken er op in een duurzaam product achter te laten. Dat klinkt dan weer heel groot en ingrijpend… maar de wanneer je een groep docenten 1 nieuwe skill uit laat werken en ze blijven dit gebruiken heb je ook al iets duurzaams gedaan. En dat zijn dan ook net de dingen die we willen bereiken. Kleine aanpassingen, waarmee men daadwerkelijk in de praktijk iets kan, waarmee de docenten zelf kunnen groeien, waarvan de docenten zelf het belang en zien en misschien het meest belangrijk iets waar de docenten zelf enthousiast over zijn.

Punt 3.
Maar wat is dan het geen dat ik daadwerkelijk gedaan heb? Welke kleine aanpassing heb ik gedaan om docenten op enthousiaste wijze nieuwe inzichten te geven *Barf*.
Waar we mee zijn begonnen (we zijn de Ciske en ik, we zitten met zijn tweeën op Snow View) is simpelweg het observeren van verschillende lessen bij een aantal docenten, docenten speciaal geselecteerd door Bishnu en aantal HAN docenten die in de eerste fase van de stage een paar dagen zijn langs geweest. Ik heb het nu ook echt over de eerste 2 weken van onze aanwezigheid. De observaties hadden in eerste instantie twee achterliggende gedachtes. Ten eerste wilden we een beeld krijgen van de vraagstukken op de school, wat zijn de leervragen van de docenten, welke dingen zien wij op de school waar wij mee aan de slag kunnen. Ten tweede hadden we geen flauw idee wat we anders moesten doen, we waren er net en alles was nieuw en anders en indrukken en anders en nieuw en we moesten onze plek zegmaar nog een klein beetje vinden.
Dit heeft dus even geduurd, maar uiteindelijk zorgden dit er wel voor een goeie band met docenten en een duidelijk inzicht in wat er op school aan de hand is. Vanaf daar werd de vraag dus, hoe pak je dit aan? Dit begon met 1 op 1 werken met de docenten aan kleine specifieke punten. Een voorbeeld hiervan is de vraag van een docent hoe hij de aandacht van de leerlingen vast kan blijven houden, samen gaan we dan kijken naar een les, de voorbereiding en wat er anders gedaan kan worden. In dit geval was een van de antwoorden zorgen voor meer afwisseling in hoe de lesstof wordt aangeboden. Andere voorbeelden zijn het gebruik van werkvormen, controleren of lesstof is overgekomen, het benoemen van positief gedrag. Veelal gaat het om aspecten die eigenlijk in de lessen niet voorkomen, omdat dit in het Nepalese onderwijs niet aan de docenten wordt geleerd. Shout & Repeat samen met het bestraffen van ongewenste resultaten zijn helaas de gebruikelijke gang van zaken.
Vanuit de individuele begeleiding zijn Ciske en ik samen gaan werken aan een systeem, om ervoor te zorgen dat de eerder genoemde ‘problemen’ structureel aangepakt konden worden. Aan de hand van een klein Nederlands documentje over het Directe Instructie model (iedereen met enige onderwijsachtergrond rolt nu waarschijnlijk met zijn ogen, maar het werkte nou eenmaal) hebben wij een eigen model geschreven waarin docenten met de hulp van 6 stappen met controle vragen een efficiënte en leuke les kunnen voorbereiden. Het moet een handvat geven voor docenten om zelf dingen in hun lessen aan te pakken. Lukt het niet om de aandacht te richten op het onderwerp? Kijk even naar stap 1. Wil je een opdracht uitleggen? Kijk even stap 4.
Met als klap op de vuurpijl een uitgebreide workshop waarin docenten het model kregen voorgeschoteld en met elkaars hulp een les moesten voorbereiden zijn we stiekem best trots op het resultaat. De volgende dag hebben we namelijk de voorbereidde lessen geobserveerd, met speciale aandacht voor persoonlijke leerdoelen, en nou bleek menig docent met veel plezier een werkvorm te hebben voorbereid of stonden ze te popelen om hun perfecte uitgeschreven lesplan te laten zien.

Super tof, paragliden, maar een docent een idee zien uitvoeren dat je samen hebt bedacht, hem zien slagen, en zien glunderen omdat het werkt… misschien nog wel leuker eigenlijk.