1 - 25 Februari

“Dag Akash,

Is het mogelijk dat je wat mailtjes naar mij stuurt? En als die er zijn ook foto's? Ik zag er een op facebook.. Verder ben ik benieuwd hoe de mensen daar wonen, gekleed zijn, zich verplaatsen (ezels?), het landschap, hoe het lesgeven daar gaat (dat is toch wat je daar doet?), het weer en wat je kunt verzinnen waarvan je denkt dat ik wil weten. Ik ben zo benieuwd!

Groetjes,
Opa”


Oja… verdorie… Inmiddels drie weken weg van en nog geen blog geplaatst, nauwelijks contact opgenomen met het thuisfront en bijna vergeten dat het leven daar ook doorgaat.
Dit moet dan toch maar het zetje zijn om eindelijk wat tijd vrij te maken en verslag te doen van de afgelopen tijd, want mijn god wat gaat de tijd snel (jaja ik weet het, hoe afgezaagd wil je een blog openen).

Het begon allemaal lang, lang geleden, in een land hier ver, ver vandaan (daarmee bedoel ik uiteraard 1 februari en Nederland). Het is middag en mijn afscheids-comité staat met mij voor de gate op Schiphol, het gaat nu dan toch echt gebeuren. Met een hele stapel knuffels, positieve wensen en een stiekeme traan is het tijd voor afscheid.

Een vier man sterk reisgenootschap vertrekt van Schiphol naar Istanbul om daar midden in de nacht over te stappen naar Kathmandu. Een goeie start, toch fijn als alles gewoon vertrekt en land wanneer het moet.

Daar zijn we dan, de eerste stapjes Nepal. Op Kathmandu airport is meteen duidelijk dat we aan de andere kant van de wereld zijn, Station Arnhem centraal is waarschijnlijk groter… hoewel ik er niet aan twijfel dat het net zo lang heeft geduurd om te bouwen. Maargoed, het is nog vrij vroeg op de dag en na een spannende taxi rit naar het guesthouse voor de eerste nacht besluiten we toch om ondanks de vermoeidheid de stad een beetje te ‘verkennen’.

De eerste indrukken komen hard binnen, Kathmandu is een bijzonder fenomeen. De woorden die de beste beschrijving bieden zijn waarschijnlijk chaos, smog, drukte en benauwdheid. Dit klinkt negatief maar het heeft op die manier wel ook zijn eigen charme, de stad leeft en alles beweegt. De stad valt eigenlijk in een foto samen te vatten. Kathmandu leeft net zoals de elektriciteitskabels die er doorheen lopen, verbonden door chaos.

De volgende ochtend vertrekken we met de bus naar Pokhara, de uitvalsbasis voor de komende maanden. ‘s Ochtends vroeg op voor een reisje van zo’n 7 uur door slingerwegen, over kuilen en langs ravijnen. Op een schaal van 1 tot auw is het toch wel een blauwe kont, maar stiekem ook wel weer heel leuk. Het verkeer speelt een gevaarlijk spel met elkaar, maar iedereen lijkt de spelregels wel te kennen.

En dan zijn we eindelijk op de semi-eindbestemming aangekomen, maar even rust lijkt er nog niet in te zitten. Het is middag en meteen moeten er 80 dingen geregeld worden, simkaarten, vervoermiddelen, geld, noem maar op (en alles waar je in Nederland 5 minuten voor rekent moet je hier toch wel een uur voor nemen). Maar het lukt allemaal en nu we eindelijk met de bijna volledige groep zijn (11 studenten) zit de sfeer er meteen goed in, dit kan nog wel eens heel gezellig gaan worden.

Vanaf hier gaat het allemaal heel hard en de ‘life altering experiences’ vliegen me om de oren (overdrijven is ook een kunst maar het is wel veel en indrukwekkend enzo). De school, Snow View, ligt in Hemja wat net buiten Pokhara ligt. Hier gaat het gebeuren, dit is waar mijn lotsgenoot en ik aan de slag gaan. Maar wat eigenlijk? De bedoeling is om met docenten samen te werken om het onderwijs op de school vooruit te helpen. Of zoals je het ook kan zien… de westerlingen komen maar even vertellen hoe het moet!.... ohnee… dat is nou net niet de bedoeling… shit…. Hoe gaan we dit nou eigenlijk aanpakken? Knoop in mijn maag vormt zich langzaam.

De eerste week is stiekem best wel pittig, maar dat is ook wel logisch eigenlijk. Mijn plekje vinden en mijzelf nuttig maken kost wat tijd, maar uiteindelijk lijkt het te lopen en de knoop wordt losser.
Docent gestuurd onderwijs, shout & repeat en ouderwets straffen zijn de sleutelwoorden van de gang van zaken op Snow View. Maar ook van het onderwijs in Nepal op veel plekken. Hieruit volgen dan wel wat leuke doelen: Activeren en motiveren van leerlingen, alternatieve lesvormen (activerende didactiek, verschillende materialen) en een positief klassenklimaat, dit zijn de belangrijkste punten. Wel klein blijven denken hoor, alles moet met babystapjes, maar elke stap is er een vooruit.

Tot zo ver een klein stukje onderwijs, hierover later natuurlijk nog meer, met wat gedetailleerder uitleg over wat ik nou precies doe en hoe het onderwijs precies in elkaar steekt. Maar voor nu eerst de andere avonturen, want naast de stage gebeurt er nog veel meer.

Op een paar taallessen de eerste week na, zijn alle weekenden voor ons zelf. De groep, inmiddels bestaande uit zo’n 14 studenten en 2 begeleiders klikt goed en er worden vanaf het eerste weekend meteen allerlei plannen gemaakt. Zo werd er bedacht om met zijn alle scooters te gaan huren en een mooi dag tochtje te maken, en dat was me het dagje ook wel.
Niks gaat zonder slag of stoot dus het huren van scooters bleek meteen een uitdaging. We hadden er 8 nodig, waar menig verhuurder even van opkeek. Maar dat was niet alles, ik moest me natuurlijk even uitsloven, één motortje erbij want ik heb dat bewijs niet voor niks.
Op pad, prachtige route uitgezocht naar een klein meertje met allemaal slingerende bergweggetjes er omheen. In een woord fantastisch. Maar het is al middag en langzamerhand tijd om terug te gaan, even een beetje gas bij geven. Gas bij geven… uhm…. daar gebeurt vrij weinig…. Ziet de groep langzaam voor zich in de verte verdwijnen.
Daar sta je dan, in je uppie, in het midden van niks, met panne, dit was niet helemaal volgens plan.
Gelukkig bestaat het land uit de vriendelijkste en meest behulpzame mensen die er bestaan. Elke langslopende local komt even kijken en even helpen. Helaas konden de meeste mij alleen vertellen wat ik zelf ook al had gezien “die is kapot”.
Maar daar komen dan toch de helden van de dag, ‘do you need some help?’… ja nou eigenlijk wel ja.

Gelukkig had de rest inmiddels ook door dat er iemand foetsie was en konden we er met zijn allen om lachen. Vooral toen na een paar telefoontjes van mijn nieuwe vrienden, de monteur van drie dorpen verderop op was komen draven. Met uiteindelijk 1.5 uur vertraging konden we dan toch weer op weg.


De allerlei mooiste dingen zijn eigenlijk de avonturen die je niet planned, zo is de scooterverhuurder meteen tot goede vriend geëvalueerd, hebben we tijdens het kajakken dit weekend een badplaatsje voor aapjes gevonden, hebben we Shiva Ratri gevierd in een dorpje in de bergen en hebben we een bijzondere Tibetaanse ceremonie bijgewoond, omdat we nou eenmaal op het juiste moment op de juiste plek waren.

Vooral dat laatste was wel een bijzonder gevalletje. Uitgenodigd door monniken om te komen kijken naar een lezing van oude teksten.
In een kleurrijk versierd klooster, vol met wandtekeningen zitten 20 monniken. Door jong en oud worden uren lang gezamenlijk teksten voorgelezen, of eigenlijk gezongen, afgewisseld door het geblaas van gigantische hoorns en het geschal gongs. Als je niet constant onder de indruk zou zijn van de discipline en kennis van de monniken zou het ons allen ongetwijfeld in hogere sferen hebben gebracht.


“Lieve Opa,

Sorry dat ik zo lang niks van me heb laten horen. Alles hier werkt anders en de indrukken zijn overweldigend, maar alleen maar positief. De woningen zijn wisselend, in de dorpen staan vaak relatief grote huizen waar hele gezinnen leven, of juist kleine krotjes, maar alles is heel openlijk en ruimtelijk gebouwd. De steden zijn wisselend, Kathmandu is vies en druk. Pokhara is vredig en rustig, althans het door trekkers geliefde Lake-Side. Het meest gebruikte vervoermiddel is een scooter of motortje. Ezels zijn er niet veel maar wel geiten, hoewel dat vast verschilt per regio. Ook koeien zie je overal. Ik zal proberen binnenkort wat foto’s te maken van traditionele kleding, de mengeling van oost en west is daarin een heel interessant gezicht.

Groetjes,
Akash”